Na een moeilijke relatie met haar ex-man kwam Emma* erachter dat ze in verwachting was van hem. Zonder de consequenties te bekijken, nam ze de beslissing om hem in te lichten een nieuwe kans te geven. Maar dat mondde uit in een emotionele rollercoaster en een rechtszaak die haar leven al meer dan twee jaar beheerst.
“Ik maakte de keuze om mijn ex-man te zeggen dat ik in verwachting was en onze relatie een tweede kans te geven. Ik was bang en ik wou dat mijn ex mee zou zorgen voor ons kind. De zwangerschap was niet gepland, daarom verzweeg ik ze voor mijn ouders. Maar ik had het beter wel met hen besproken, want dan had ik het waarschijnlijk nooit verteld.
Het is uiteindelijk de papa van mijn kind. Als je zwanger bent, doe je dat met twee. Ik mocht de kans om zijn vaderrol te vervullen niet van hem afnemen. Maar uiteindelijk heeft hij zijn verantwoordelijkheid niet genomen, dus eigenlijk was het zinloos om het hem te zeggen. Kort na de bevalling van mijn dochtertje ging het van kwaad naar erger tussen ons.”
“Spijt is iets dat je meesleurt. Het weegt op je schouders en je blijft dat meenemen.”
Hoe was je relatie met je ex-man?
“We hebben elkaar leren kennen op een datingsite. Onze relatie was een soort knipperlichtrelatie met veel ruzies, maar natuurlijk hebben we ook hele mooie momenten meegemaakt samen. Ik zag hem geregeld, hij luisterde echt altijd als ik het moeilijk had en kwam met de meest originele dates.”
Wat is het grootste gevolg van je keuze?
“Ik zit nu al meer dan twee jaar in een rechtszaak om het volledige hoederecht over mijn kind te krijgen. Mijn ex heeft een strafblad met ernstige misdrijven, dus lijkt het mij niet verantwoord om hem mijn dochter toe te vertrouwen. Als je mij wil straffen dan is dat goed, maar aan mijn kind mag je niet komen.
Dat is het zwaarste aan heel deze situatie. Als mijn kind vertelt dat ze niet naar de speeltuin wil omdat ze denkt dat ze naar mijn ex moet, breekt mijn hart. Mijn kind mag niet afzien. Het is mijn fout, niet die van haar.
Ik moet om de zes maanden naar de rechtbank en dat weegt enorm door. De stress slaat ook op mijn lichaam waardoor mijn gezondheid een tijdje niet zo goed is geweest.”
Wanneer kwam je tot het besef dat de relatie niet goed zat?
“Hij zei altijd dat ik niet in zijn kasten mocht kijken. Maar als je tegen mij zegt dat ik niet in de kast mag kijken, wees dan maar zeker dat ik dat toch doe. In de kast vond ik een papier van een enkelband. Ik heb hem geconfronteerd, maar hij wou niet zeggen wat dat papier voorstelde. Later ontdekte ik dat hij vreemdging en dat hij al verschillende misdrijven had begaan. Dat was het moment dat ik voelde dat onze relatie beëindigd moest worden.”
Hoe kan je het gevoel ‘Spijt’ het beste omschrijven?
“Spijt doet heel veel pijn (Emma wordt emotioneel). Je kan het niet zien als een schuldgevoel, maar eerder als enorm veel pijn en stress. Spijt is iets dat je meesleurt. Het weegt op je schouders en je blijft dat meenemen.
Mijn verhaal vertellen lucht ook soms op. Het is fijn om af en toe eens een andere mening te horen. Ik probeer het langs alle kanten te bekijken om de spijt te kunnen plaatsen en mijn leven terug op te bouwen.”
Wat is de impact op je dochtertje?
“Ze wil niet meer weg, terwijl ze normaal heel graag gaat winkelen en naar de speeltuin gaat. Telkens begint ze te wenen en zegt ze dat ze thuis wil blijven. Ze maakt duidelijk dat ze niet naar haar papa wil gaan en begint excuses te verzinnen om ervoor te zorgen dat ze hem niet moet zien.
Op een bepaald moment sprak de rechter uit dat mijn ex de erkenning voor mijn dochtertje kreeg. Vanaf dat moment stond zwart op wit op papier dat hij de vader is. Een kind heeft het recht om beide ouders te kennen, maar er is een verschil tussen het recht of een verplichting. Nu moet zij naar haar papa gaan, maar het is duidelijk dat zij dat niet ziet zitten. Dat vind ik heel fout aan ons rechtssysteem. Ik heb het gevoel dat als puntje bij paaltje komt, kinderen bijna geen rechten hebben. Een kind is klein, maar niet dom.”
Ga je ooit kunnen accepteren dat je die keuze hebt gemaakt?
“De keuze die ik maakte was fout, maar het is niet dat ik niet meer verder kan met mijn leven. Ik sta nu veel sterker in mijn schoenen. Ik heb enorm veel bijgeleerd van mijn spijt dus ergens heeft het ook voordelen gehad. Het gaat niet altijd even gemakkelijk, maar het komt wel goed. Het proces is niet op een week afgerond, dat besef ik maar al te goed. We zijn ondertussen al bijna drie jaar bezig met de rechtszaak en het zal nog wel een tijdje duren voor ik dit hoofdstuk kan afsluiten. Maar eens ik hierdoor ben, denk ik dat ik een hele andere vrouw zal zijn. (Emma Lacht)
Ik hoop dat ik binnen vijf jaar kan zeggen dat ik dit hoofdstuk volledig heb afgesloten. Ik hoop dat ik dan ook kan zeggen dat ik uit mijn spijt een belangrijke les heb geleerd. Je mag een fout maken, maar je moet ervan leren en je mag jezelf niet laten gaan. Je hebt die keuze gemaakt het is belangrijk dat je doorgaat en dat je ervoor zorgt dat je het niet opnieuw doet in de toekomst. Als ik nu voor dezelfde keuze zou komen te staan, doe ik het juiste.”
*Emma is een schuilnaam.
Comments